اینتل دیروز به شکل رسمی از خط جدیدی از پردازنده‌های خود رونمایی کرد که مدت زیادی است با وعده‌های بلندپروازنه طرفداران بسیاری را در انتظار نگه داشته است.

خانواده جدید اینتل، هسول E نام‌گذاری شده و دارای سه عضو می‌باشد: مدل شش هسته ای Core i7-5820K و ۵۹۳۰K با ۱۲ و ۱۵ مگابایت کش L3، به اضافه یک مدل هشت هسته ای اکستریم ادیشن ۵۹۶۰X با ۲۰ مگابایت کش که همگی از DDR4 پشتیبانی می‌کنند.

اگرچه این چیپ ها همگی بر پایه طراحی ۲۲ نانومتری هسول می‌باشند، اما شماره مدل و دارا بودن قابلیت‌های ویژه، آن‌ها را کم و بیش در کنار نسل پنجم ۱۴ نانومتری برادول قرار می‌دهد. به مانند دیگر چیپ های کلاس E این پردازنده‌ها نیز دارای قابلیت Hyper-Threading هستند که به هر هسته از پردازنده اجازه انجام دو عمل را در آن واحد می‌دهد.

آخرین محصول معرفی شده قبل از پردازنده‌های هسول E به چهار گیگاهرتزی Core i7-4790K بازمی‌گردد که در حال حاضر پرچم‌دار خط هسول در اینتل است. این مدل دارای چهار هسته، هشت مگابایت کش و پشتیبانی از DDR3 است.

بر روی کاغذ، مدل ۵۹۶۰X در حالت معمولی ۳ گیگاهرتزی است و در حالت توربو به ۳.۵ گیگاهرتز می‌رسد. همچنین مدل‌های ۵۹۳۰K و ۵۸۲۰K نیز به ترتیب فرکانس‌های ۳.۵ گیگاهرتز و توربوی ۴ گیگاهرتز و ۳.۳ گیگاهرتز و توربوی ۳.۸ گیگاهرتز را به نام خود ثبت کرده‌اند. با این حال چون این پردازنده‌ها به تازگی در دسترس قرار گرفته‌اند، باید منتظر تست‌های واقعی آن‌ها باشیم.

همه ما می دانیم که انتقال اطلاعات با تکنولوژی کابل نوری بسیار سریعتر از سیم های مسی می باشد. به عنوان مثال می توان به فیبر های نوری اشاره کرد که نسبت به خطوط تلفن قدیمی هزاران برابر سریعتر هستند. از طرفی انتقال اطلاعات با سرعت بسیار بالا به تنهایی به افزایش سرعت کامپیوتر ها کمک نمی کند و قدرت پردازش اطلاعات دریافت شده نیز باید افزایش یابد.

یک شرکت انگلیسی بنام Optalsys ادعا کرده است که در سال ۲۰۱۵ کامپیوتری را معرفی می کند که می تواند با سرعت نور محاسبات را انجام دهد. این شرکت همچنین عنوان کرده که ابر کامپیوتر عظیم این شرکت در سال ۲۰۲۰ رونمایی می شود.
واژه “پردازش نوری” به نوع بسیار متفاوتی از تکنولوژی اشاره می کند و به طور کلی به سیستم هایی اشاره می کند که به جای نیروی الکتریسیته از نور برای انجام کارها استفاده می کند. روش Optalsys جهت پردازش اظلاعات از لیزر کم قدرت و شبکه کریستال مایع بهره می برد که با دیگر روش های محاسبات نوری متفاوت می باشد و نتایج بدست آمده از آن بسیار امید بخش است.
در این روش لیزر به شبکه کریستال مایع تابیده می شود و باعث انعکاس لیزر در شبکه می شود. با این کار می توان الگوریتم های مورد نظر را پیاده سازی کرد و هزاران و یا حتی میلیون ها محاسبه را بطور همزمان انجام داد. با استفادده از چندین شبکه بصورت موازی می توان بطور چشمگیری قدرت پردازشی اطلاعات را افزایش داد.

مزیت دیگر این روش میزان مصرف توان می باشد. اطلاعاتی که کمپانی Optalsys ارائه می دهد نشان می دهد که این روش بطور غیر قابل باوری باعث صرفه جویی در مصرف برق می شود. یک کامپیوتر نوری بطور میانگین سالیانه ۳۵۰۰ دلار انرژی الکتریکی مصرف می کند. این در حالی است که ابر رایانه های امروزی در صورتی که با حداکثر توان خود کار کنند سالانه ۲۱ میلیون دلار انرژی الکتریکی مصرف می کنند. یک شرکت با این میزان صرفه حویی چه کارهایی می تواند انجام دهد! البته لازم به ذکر است که شرکت های معدودی همچون Google، Microsoft و Amazon به چنین قدرت پردازشی نیاز دارند.

علاوه بر مصرف کم انرژی، کامپیوتر های نوری همچنین به فضای بسیار کمتری برای ساخت ابر رایانه نیاز دارند. کاهش اندازه ابر رایانه باعث کاهش فضای مورد نیاز و تجهیزات جانبی آن می گردد. دستیابی به قدرت ابر رایانه ها در ماشینی به اندازه سیستم های خانگی می تواند باعث پیشرفت علم در بسیاری از زمینه ها همچون پزشکی، مدل سازی سه بعدی و … شود.
شرکت Optalsys ادعا کرده که نمونه اولیه این سیستم ها در سال ۲۰۱۵ رونمایی خواهد شد و دو نمونه تجاری آن در سال ۲۰۱۷ در دسترس می باشد. همچنین سخنران این شرکت اعلام کرد که تا سال ۲۰۲۰ ابر رایانه ای با قدرت پردازشی ۱۷.۱ exaflops ارائه می کنند. توجه داشته باشید که سریعترین ابر رایانه جهان در حال حاضر سرعتی نزدیک به ۳۴ petaflops دارد! نظر شما در مورد این نوع پردازش چیست؟ به نظر شما با این سیستم ها می توان چه بازی هایی را اجرا کرد!